Ciotunia

Ciotunia ma osiemdziesiąt dwa lata i kresową elegancję. Dobre wychowanie i coś takiego co podnosi każdą rozmowę na wyższy poziom.

Czas obszedł się łaskawie z jej pamięcią. W końcu do dzisiaj aktywnie pracuje zawodowo.

Może dlatego też, kiedy wyciągnęła z szuflady pożółkłe fotografie, doskonale potrafiła określić gdzie, kto, z kim i kiedy. Z malutkich fotografii wykonywanych z pewnością metodą stykową, z szerokich negatywów, widać radosne, a przynajmniej rozmarzone twarze. Niemodne kreacje, niemodne fryzury i to miejsce urodzenia, tak trudne do wypełniania w kwestionariuszach osobowych PRL-u. Bo jak było pisać w rubryce- miejsce urodzenia – ZSRR, podczas gdy wzrastało się w umiłowaniu polski i języka polskiego. Tragiczna historia i parę pamiątek uratowanych przez nocą w której trzeba było uchodzić z jedną walizką i porzucić te wszystkie sprzęty i rzeczy świadczące o historii własnej i własnego kraju.

Nie należy się więc dziwić, że propozycja wypożyczenia tych kilku fotografii dla zeskanowania, na wstępie została przyjęta chłodno. Decyzja dojrzewała latami, aż w końcu została podjęta.

Razem z żoną podjechaliśmy wczoraj na jedno z krakowskich osiedli. Tu od lat w scenerii regałów pełnych książek mieliśmy zaszczyt zaprosić Ciotunię na ślub naszego najstarszego syna.

Wytaszczyliśmy się na wysokie piętro, korzystając z dobrodziejstwa windy. Nie byliśmy tutaj od lat, chociaż kontakt telefoniczny podtrzymywaliśmy przez te lata.

Ot po prostu Ciotuni nie odpowiada grecki model rodziny (wspominam często film - Moje wielkie greckie wesele). W przedpokoju od lat za dekorację robi lalka rodem z Groteski. Pamiętam ją, ponieważ już przy pierwszej wizycie ujęła mnie swoją urodą. Na wstępie więc zostałem pochwalony za dobra pamięć

Powitanie, zaproszenie, wspominanie. Tak można by określić w punktach przebieg tej wizyty.

Ciotunia pierwszy raz widziała żonę na wózku i na tym oczywiście skoncentrowała się rozmowa. I mnie dostał się komplement. Ponoć nie zestarzałem się zbytnio.

- Czas się dla Ciebie zatrzymał - powiedziała Ciotunia. Ale ja doskonale wiem co to jest wychowanie wyniesione z dobrego domu.

Odwzajemniłem komplement, mówiąc o srebrzystej farbie na głowie gospodyni. Tylko porównanie fryzury do Marii Dąbrowskiej, wywołało głośny sprzeciw naszej gospodyni.

Ponoć gwiazdy kina niemego nosiły takie fryzury.

+ Niech będzie – poprawiłem się.

Nie myślałem, że Maria Dąbrowska nawet wśród ludzi zawodowo związanych ze słowem wywołuje kontrowersje.

Mogłem jednak przypuszczać, po ostatnim przeczytaniu kilku książek o dwudziestoleciu międzywojennym.

Piętnaście sztuk zdjęć, według mojej oceny niższej rangi, zostało nam powierzonych.

Pytanie o babcine zdjęcia z dzieciństwa, o którym ja doskonale pamiętałem zostało pominięte milczeniem. A z nieżyjącą od lat babcią miałem doskonałe relacje, pomimo że była to babcia żony. Ona to paliła papierosy w lufce i opowiadała swoje historie. A ja lubię historię. Lubiłem i babcię. Kiedy w szpitalu amputowano jej nogę, na pierwszej wizycie rozśmieszyłem ją do łez, ku zgorszeniu reszty pacjentów. Bo któż to rży w szpitalu?, przeszkadzając śmiechem w przeżywaniu własnego bólu.

Myślę że jeżeli zdamy egzamin i powierzone piętnaście fotografii wróci do właścicielki, „cudownie” odnajdą się kolejne. W najbliższy weekend zrobię kopie.

Potem wydrukuję, bo nie godzi się zdjęcia z trzydziestego ósmego roku, trzymać w wersji elektronicznej. Potem każde z dzieci dostanie komplet. Niechaj są świadomi swojej rodziny. Niechaj wiedzą nie tylko dokąd zmierzają, ale co równie ważne - skąd.

Rodzina to w końcu powód do dumy. Bez względu na to w jakim wojennym exodusie uczestniczyła, albo właśnie ze względu na ten fakt.

Kiedy wieczorem oglądaliśmy powtórnie te stare zdjęcia, odnajdywaliśmy elementy urody odziedziczone przez chłopaków. Dobrze, że teraz będą mieć coś materialnego, oprócz symbolicznej mogiły pradziadka na Krakowskim cmentarzu.