Dobre i złe przyzwyczajenia

Pojawienie się tego zdjęcia sugeruje, że rozpoczął się dla mnie sezon rowerowy. Może i późno, ale wcześniej były niezwykle chłodne poranki. W sobotę zasiadłem za srebrną kierownicą mojego, w dalszym ciągu żółto-niebieskiego roweru i wyjechałem w podróż testową. Chciałem zorientować się jak długo będzie trwała jazda do pracy, bez nadmiernego napinania muskułów. Okazało się, że relaksacyjna jazda nie trwa zdecydowanie dłużej. Dodatkowo okazało się, że nogi wdzięczne są za dziesięciokilogramową obniżkę wagi i powstrzymały się od drżenia, gdy zsiadłem z siodełka. Zdecydowałem że mogę. Stwierdziłem to z niejakim zadowoleniem.

Tak trochę szpanuję przed samym sobą, ale co tu ukrywać mam z tego kupę radości. Szczeniacką radość soboty zaburzyły mi wydarzenia z drugiej połowy dnia. Organizm przypomniał mi, że nie jestem już szczeniakiem i mam swoje pięćdziesiąt plus. Dodatkowo biorę różne tabletki. Na niektórych znajdują się ostrzeżenia. Nie chcę jednak już do tego wracać.

Dzisiaj rano ubrany w sportowy strój stanąłem przed lustrem. O mój boże. Spodenki dopasowane kiedyś do figury wiszą niczym wyśmiewane kiedyś dynamówki, z których wystają krzywe i nieopalone nogi. Jedynie koszulka wykonana z termoaktywnego materiału dopasowała się łaskawie do figury. Fascynujące jest to, że jazda do domu samochodem trwa tyle samo co rowerem. A to jest aż trudne do zrozumienia. Stanąłem na środku mostu i zrobiłem fotkę. Jako dowód. Gdzieś tam zatrąbiła na mój widok przyszła synowa, machając radośnie dłonią. Odmachałem. Straszy również kręcił w tym czasie pedałami tylko w innym kierunku.

Gdyby tak podciągnąć wózek żony jako rower, boć to przecież pojazd na kołach poruszany siłą mięśni to i ona należy do grona hołdujących temu zdrowemu trybowi życia. Młodszy Jako jedyny zdradził ekologię i wczoraj wieczorem przemierzał ulice, popierdując dźwięcznie sportowym tłumikiem. U żony wyrobił się nawet pewien odruch. Kiedy słychać za oknem dźwięk przejeżdżającego szybko motocykla, odwraca się do mnie i pyta:

- A Kuba to przypadkiem nie poszedł na motor?

Korzystając z odnalezienia okularów do czytania, zapoznałem się z wywiadem jakiego Piotr Kraśko udzielił Marcinowi Mroczko z redakcji Onetu. Nie jest to najnowsze wywiad, ale wpadł mi w ręce, albo w oczy. Jak kto woli.

Tematem rozmowy była jego najnowsza książki zatytułowana Rwanda. Tak jak dla amerykanów Polska to matecznik białego niedźwiedzia tak dla mnie Rwanda to jeden wielki konflikt, naznaczony śmiercią wielu niewinnych ludzi.

Kraśko powiedział, w jaki sposób Amerykanie i nie tylko zresztą oni, przyjmują informację o śmierci ludzi w krajach tak zwanego trzeciego świata:

„W jednej z amerykańskich redakcji ułożono taki algorytm według, którego układano kolejność newsów. Chciano ustalić ile górników musiałoby zginąć w katastrofie chińskiej kopalni, żeby zainteresowało to kogoś w Nowym Jorku. Tam ciekawsza dla ludzi będzie wiadomość o tym, że strażak zdjął kota, który wlazł na drzewo w Central Parku, niż to, że tego właśnie dnia setka dzieci umarła z głodu w Sudanie. Pod tym względem jednak Europejczycy nie są o wiele bardziej wrażliwi. Coraz mniej interesuje nas świat.”

Przerażająca jest ta łatwość przyjmowania do wiadomości cudzych nieszczęść.

Bo co to nas obchodzi? Wszak to tak daleko od nas.

Że nie jesteśmy tacy ?

Że cechuje nas typowo polska wrażliwość na cudze nieszczęścia?

Tak? Spójrzmy sobie głęboko w oczy.

Ilu z Nas elektryzuje wiadomość w wieczornych informacjach:

Dwudziestu górników zginęło w kopalni...

Wzrok nasz natychmiast ląduje na ekranie monitora lub TV

- w RPA – brzmi głos redaktora.

- Dzięki Bogu nie u nas – myślimy i wracamy do swoich zajęć.

Tamtejsza śmierć ma przecież taki sam ciężar gatunkowy - umiera człowiek.

Do nieszczęść i tragedii można się przyzwyczaić i o tym autor również wspomina

A nam pozostaje tylko data i statystyka do zestawień.

Wisława Szymborska napisała wiersz – Obóz głodowy pod Jasłem, „przerabiany” na lekcjach polskiego. Być może dlatego go pamiętam. A może utkwił we mnie z innych powodów?

Historia zaokrągla szkielety do zera.
Tysiąc i jeden to wciąż jeszcze tysiąc.
Ten jeden, jakby go wcale nie było

A za lat kilka, pomyłka w liczbie ofiar kontynentalnego konfliktu o 50 tysięcy, skutkować będzie ewentualnym obniżeniem oceny o jeden stopień.

Tyle wart jest strach i śmiertelne cierpienie jednego człowieka.