Medytacje wiejskiego lokatora

Wyszedłem na taras z kieliszkiem musującego wina które udawało francuski szampan.

Samo wino nie było takie złe i daleko mu do tego co ma nalepkę zdobioną cyrylicą, o którym dowiedziałem się ostatnio, że jest wytwarzane w Polsce.

Dokoła mnie detonowały petardy i sztuczne ognie, pod niebo strzelały kolorowe gejzery, aby tam wysoko rozerwać się na tysiące kolorowych, żarzących się punkcików. Kiedy ognie sięgnęły na powrót ziemi, wokół roznosił się duszący smród siarki. Wgryzał się w nos i szczypał oczy.

Przerażone psy i znerwicowany kot zajęły bezpieczne miejsca pod stołem, potem w jakimś najgłębszym kącie mieszkania.

Zestresowany pies jeszcze do drugiej w nocy czynił próby „odcedzenia kartofelków” ale szybko rezygnował z tego pomysłu, wbiegając w popłochu do domu.

Na przekór decyzji władz miast o rezygnacji z pokazu sztucznych ogni na rzecz laserów, huku było więcej niż w zeszłym roku.

Spotkałem się z uwagą, że tak oto bawią się beneficjenci pewnych programów z plusem w tytule.

Myślę jednak, że to jednak uproszczenie lub jak kto woli nadużycie.

Wszystko zależy od wrażliwości indywidualnej i tego co ją w człowieku potrafi stępić.

Nie chodzi tu tylko o sylwestrowe ataki serca zwierzaków wszelkiej maści, albowiem boją się eksplozji i kudłate i łaciate, pręgowane i skrzydlate. Te, co skaczą i fruwają...

No właśnie, jakby mniej takich programów na naszej antenie, chociaż kablówki pełne są filmów z życia dzikich zwierząt.

Na Youtube pojawił się właśnie film z życia dzikich ludzi.

Jakieś małe dziecko rzucało małymi króliczkami ku uciesze dorosłych, którzy mu te zwierzątka podsuwali nogą. Przyznam uczciwie, że filmu nie widziałem bo wystarczył mi sam wyjątkowo drastyczny opis.

Dziwić się potem, że w wieku dorosłym ktoś wybierze się na Sylwestra do knajpy, pozostawiając przed wejściem przywiązanego psa? Na noc, chłód i kanonadę fajerwerków?

Dziwić się, dziwić, bo jak napisał Jonasz Kofta

… I nic we mnie i nic koło mnie
Kiedy się dziwić przestanę
Kiedy się dziwić przestanę
Będzie po mnie.

A przynajmniej po człowieku w nas. Nie tym aż bohaterskim, ale tak zwyczajnie przyzwoitym.

Wczoraj w wiadomościach pokazano psa który w taką rozhukaną noc sylwestrową, uciekając w popłochu nabił się na ogrodzenie. Zwierze oczekiwało siedem godzin na pomoc.

Zawiodły instytucje odpowiedzialne za taką pomoc, bo nie było sprzętu, talentu i człowieka.Z pewnością  zabrakło i tej wspomnianej wyżej ludzkiej przyzwoitości

W Święta w Morskim Oku tłum dopominał się „fasiągów”, czyli stylowych wozów konnych w celu wygodnego powrotu na parking w Palenicy.

Doszło do przepychanek i rękoczynów w walce o dobre miejsce na wozie.

Ciekaw jestem czy przestrzegano maksymalnej ilości przewożonych „turystów” ?

Na nic zdały się apele organizacji przyrodniczych, że tam zwierzęta pracują ponad siłę. W końcu „kuń” jest od tego żeby ciągnął.

W efekcie jeden z koni przewrócił się na trasie. Kiedy góralowi udało się w końcu poderwać konia, pasażerowie bezrefleksyjnie zajęli na powrót miejsca na wozie,.

Ktoś zada pytanie, biorąc pod uwagę powyższe przykłady, czy wszyscy oni w dzieciństwie rzucali króliczkami?

Nie, większość kieruję się biblijną zasadą, przypomnianą ostatnio przez głośnego ministra od środowiska - Czyńcie sobie ziemię poddaną.

Kwestia interpretacji. Gdybym ja w czasach szkolnych tak interpretował to co napisali wielcy poeci, wylądowałbym z pałą w dzienniku. Pewnie nie obeszło by się też bez wizyty rodziców w szkole.

Opiekuna Pana Ministra nikt nie odważy się nigdzie ciągać.

Póki co poleruje się sztucery, nabija gilzy śrutem i cieszy, że na przekór zielonym „Pokot” odpadł z rywalizacji do  Oskara.

Pełnymi garściami czerpie się z przyrody i żyje tak jakby jutra miało nie być. Jakby żaden z nas nie miał własnych dzieci i przestał na nim ciążyć obowiązek pozostawienia tego świata w stanie niepogorszonym dla  następnych pokoleń.

Pewien polityk, z sejmowej mównicy powiedział ( cytuję z zawodnej pamięci ), że on wie iż system finansowy zawali się za jakiś czas, ale dla niego ważne jest to co jest dziś i teraz.

Powaliło mnie to stwierdzenie, powaliło na kolana. I to nie tylko dlatego, że moje zabezpieczenie na starość, odbijane co miesiąc od wypłaty, kruszy się i rozsypuje w proch, ale dlatego, że oto szykujemy naszym dzieciom wielkie śmierdzące gówno zapakowane w kolorowy szeleszczący papierek.

Oni już i bez tego szeleszczenia zdają sobie sprawę, że w przyszłości mogą liczyć tylko na siebie.

Na siebie i swoje smartfony.